Gisteravond zijn we na een lange reis aangekomen in ons tijdelijke verblijf in Oroklini, een aangrenzend dorp bij Larnaca, Cyprus.
Doordat de vlucht anderhalf uur vertraging had (iets met de deuren op de gate), kwamen we in het donker aan. Ik had de car rental gebeld omdat we hierdoor pas na kantoorsluitingtijd zouden
arriveren, en ze bleven gelukkig op ons wachten. We verdwaalden met die auto op een desolaat industrieterrein, vonden de goede weg en kwamen na 22:00 pas op de plek van bestemming. En links
rijden, blijft vreemd. De huiseigenaar, die ook al zo lang moest wachten, bood een warm welkom en wachtte ons op met bloemen en een koel drankje. Als je onderweg bent, gebeuren er altijd
onverwachte dingen die om een oplossing vragen. Je weet nooit hoe dat uitpakt en het is geweldig dat mensen willen helpen om alles in goede banen te leiden. Dat geldt des te meer als er in je
reisgezelschap iemand is die minder dan 100% gezond is.
Astrid had van te voren het advies gekregen van de Cypriotische kliniek om zuurstof te reserveren in het vliegtuig. Mochten er lotgenoten zijn die dit lezen en ook zo’n onderneming overwegen, dan
kan het geen kwaad om even te lezen hoe dat ons verging.
De reden van zuurstof voor in het vliegtuig is dat op grote hoogte de luchtdruk lager is, waardoor het ademen en zuurstof opnemen meer moeite kan kosten. Gezonde mensen merken dit niet. Ik heb
een verhaal gelezen van een long-covid patiënt die in de problemen kwam door zuurstofgebrek. Voor het aanvragen van zuurstof moet je bij de luchtvaartmaatschappij zijn. Hiervoor heb je een
Engelstalige verklaring van een arts nodig, waarin staat hoeveel liter zuurstof per minuut je nodig hebt. Als je dit, zoals Astrid, nog nooit hebt hoeven gebruiken, is het een beetje een slag in
de lucht. En de huisarts weet dit ook niet altijd. Een à twee liter per minuut, stond er op het voorschrift. Ik ben anderhalve week bezig geweest met contact leggen met de Service Desk van
Transavia, via Twitter, Messenger en de telefoon om die aanvraag te regelen. Tip: doe zulke dingen niet onder tijdsdruk. Als het niet anders kan, omdat je, ehm, naar een last minute behandeling
in het buitenland gaat, dan dus wel. In de zorg hebben ze het druk en in het vliegwezen is personeelsgebrek. De mensen zijn lief en doen hun best, maar het is allemaal een beetje veel hè. Eenmaal
in het vliegtuig kwam de stewardess vertellen dat ze twee zuurstofflessen had klaarstaan achterin, en dat we maar hoefden te roepen of ze zou het komen brengen. Een half uur na het opstijgen kwam
ze vragen of het goed ging, en Astrid had inmiddels wat last van o.a. een drukkend gevoel op de borst. Dus even later kwam de stewardess een zuurstoffles brengen, verpakt in een zwarte tas, met
toebehoren zoals slangetjes en een kapje. Ze gaf uitleg over de werking en Astrid nam het over. Het leek echter niet of er iets uit die fles kwam. Daarom werd die geruild voor een andere fles.
Die werkte wel goed, als je hem opendraaide kon je de zuurstof horen stromen. Astrid merkte niet veel verschil, wel of geen zuurstof, maar ja, voor het idee is het misschien ook goed. Of 2
liter/minuut is gewoon heel weinig. Ik begin intussen te rekenen, 4 uur vliegen is 240 minuten, keer 2 liter is 480 liter. Zoveel zit er niet in één fles, dus als deze leeg was en we moesten
wisselen, en die andere werkt niet, wat dan? Nou, ze hebben standaard altijd zuurstofflessen aan boord voor noodgevallen. Maar dan moet er wel de rest van de vlucht iemand van het personeel bij
blijven zitten.
Zover kwam het gelukkig niet. Die ene fles begon leeg te raken (er zit een volumemetertje aan de zijkant) maar de landing maakte aan díe zorg een eind. Op het vliegveld was het zoeken naar
Astrids rolstoel, die in het ruim was vervoerd. Het grond- en cabinepersoneel had er onderling over gecommuniceerd, maar dat wisten wij niet, zodat het een tijdje duurde voordat ‘ie opdook. Een
behulpzame man van de medische service op de luchthaven duwde Astrid vervolgens voort en zorgde ervoor dat we snel langs de paspoortcontrolerij mochten zoeven. Wat een luxe!
- Henk-Jan