Vandaag vooralsnog, de behandeling op Cyprus afgerond met de vijfde H.B.O.T. Hoewel dat niet mijn bedoeling was, heb ik toch weer de 14 meter gedaan. Het was waarschijnlijk een communicatiefout. Maar gelukkig ging het goed. Ik kreeg even wat pijn in (dit keer) mijn rechteroor maar dat ging ook weer weg net als even een gevoel van wat duizeligheid. De Oostenrijker, het Russische stel en ook de Australische waren weer van de partij. Deze laatste blijft hier zelfs 11 weken en heeft thuis twee kleine kinderen, wat lastig moet dat voor haar zijn...
Na de behandeling hadden we een eindgesprek met dokter Irina en we bespraken ondermeer de uitslag van mijn eerste bloedwaardentest. Daaruit bleek dat mijn lichaam niet in staat is het virus op te ruimen door bijvoorbeeld een gebrek aan witte bloedlichamen, een te laag Vitamine D (en ik had nog wel de hele winter een uur buiten gezeten en ik slikte het ook nog een bij. Daarbij was de nierfunktie veel te hoog. Het zijn waarden die allemaal door het virus zijn verslechterd. Veel andere waarden zitten net op de rand van wel/niet goed. Haar advies is om thuis te laten testen hoe het nu is oftewel: is in het bloed een verandering waarneembaar? Verder denkt ze dat ik over een aantal maanden nog minimaal vijf behandelingen nodig zal hebben.
Ik denk dat ik net als al die anderen een gesprek met Beate Jaeger aan zal vragen. Ook omdat zij in het bloed meer ziet dan de reguliere bloedtesten laten zien. Er is een interessante docu over haar gemaakt. Ik heb hem nog niet helemaal afgekeken maar je ziet ondermeer hoe een jong meisje helemaal niets meer kan door long-covid en de POTS (ze kan niet rechtop staan/zitten); een veel gehoorde long-covid klacht. Het is zo erg dat ze aangeeft zo niet verder te willen leven. Ik voeg het hier toe.
Wij vliegen morgen naar huis; ik kan niet wachten op een heerlijke, frisse bui! Maar straks eerst nog even wat drijven in het zwembad (als HJ online les geeft). En morgen nog even naar het strand. Ik wil nog meer stenen zoeken; voor elke donatie een. Ik doe dat terwijl ik lig op de stenen;). Ik heb er al meer dan 120 en wil ze eigenlijk mee naar huis nemen. Ik laat wat boeken achter, hopelijk heft dat elkaar een beetje op in de zwaarte (voor de bagage in het vliegtuig).
Heeft deze behandeling mij geholpen? Ik vind het nog heel lastig om te zeggen. Waarschijnlijk kan ik dat pas over een paar maanden zeggen als ik ook de medicatie heb afgebouwd. Ik ben niet genezen. De druk op mijn borst is er nog en als ik een gesprek voer word ik nog steeds snel benauwd. Ik zal op moeten blijven letten, een terugval ligt nog steeds op de loer.
Het is zo belangrijk dat er mensen zijn als de artsen in het filmpje die zich ons lot aantrekken en heel gericht doorzoeken naar de beste manier om ons te helpen, zelfs als dat uit hun eigen zak betaald moet worden. Hierdoor houd ik het vol en ik hoop dat het ook het meisje uit het filmpje de broodnodige hoop zal geven.
Wellicht ga ik dit blog bij thuiskomst voortzetten, vind ik lastig om nu al te zeggen. Voor nu wil ik je heel hartelijk bedanken voor het lezen, je interesse en je donatie.
https://youtu.be/iT_4NtzM_sM
Dikke zoen,
Astrid